Welkom om de expositiepagina waar je rustig de verhalen bij de foto’s na kan lezen.
Scrol naar beneden voor de foto’s met de bijbehorende verhalen.
Op je mobiel kan je de verhalen bij de foto’s lezen, wil je de volledige ervaring dan adviseer ik je om mijn website op een computer te bezoeken om de foto’s volledig te zien.
Wie ben ik überhaupt dat ik mag exposeren met mijn foto’s.
Ik ben Carola van Loo – Vredegoor en heb het geluk gehad dat ik samen met mijn man Robin en dochter Babette ruim 3 jaar in Mozambique mocht wonen. We woonden in de hoofdstad Maputo wat ongeveer 2 uur rijden van het Nationaal Kruger Park in Zuid-Afrika ligt. Je kan begrijpen dat we hier dus met regelmaat dit (en andere natuurparken) park hebben bezocht. Fotograferen is ’n hobby en Afrika is een fantastisch canvas. De mensen, dieren, natuur, kleuren, momenten…alles is zo enorm fotogeniek en zo prachtig! Hoe maak ik, uit de werkelijk duizenden foto’s om uit te kiezen, (Die echt niet allemaal even goed zijn hoor!) een selectie om te laten zien?
Om een lijn te volgen heb ik de keuze gemaakt om portretten van dieren uit het Nationaal Kruger Park te laten zien. Één dier op de foto, zijn of haar eigen podium. Dat verdienen ze, want de natuur is mooi maar ook hard en meedogenloos. Zij laten ons voelen dat wij maar een klein verwend stipje op de aarde zijn.
Veel kijk en leesplezier!
Carola van Loo
Vers in Afrika en ons allereerste bezoek aan het Nationaal Kruger Park. We zijn nog geen uur in het park en er landt een mega vogel op nog geen 10 meter afstand voor onze auto op de grond om een prooi te vangen. We waren compleet overdonderd door de verrassing om zo’n imposante vogel van zo enorm dichtbij te zien voor het eerst in ons leven. De toon was gezet, Kruger is écht!
Uiteraard was dat niet deze vechtarend op deze foto (of misschien wel, ik hou ze in ieder geval niet uit elkaar haha). Maar op dat moment was ik een Jochem Meijer! WHAA!! Rustig blijven!! Rustig blijven!! Camera pakken!! (Zat nog in de tas) Wat is het voor een vogel?! Wooow die OGEN!! Rustig blijven!! Wauw, HOE GAAF IS DIT!! Met mijn camera in de aanslag en dop nog op de lens, keek de arend ons aan en vloog weg en ik meende een lach op zijn gezicht te zien met de uitdrukking ‘LOSERS’, haha. En terecht! 😉 Wat een beginnelingen waren we!
We hebben direct opgezocht welke vogel het was en het was de vechtarend. Deze vogel heeft ervoor gezorgd dat we veel beter naar vogels gingen kijken. En wat een kick het geeft om ze goed op de foto te zetten. Dus tipje: rij niet harder dan 20/30 km per uur om niets te missen. Heb altijd je camera in de aanslag (als je van fotograferen houdt) en GENIET gewoon van het moment.
De buffel is heel erg gevaarlijk door zijn onvoorspelbaarheid. Zelfs leeuwen worden soms slachtoffer van deze dieren.
Buffels leven in enorme kuddes van soms honderden dieren. De (oude) stieren zoals deze op de foto leven vaak in kleine groepen van 3 tot 6 stieren.
Ze houden enorm veel van in de modder liggen. De modderlaag beschermt ze tegen de hete zon en parasieten.
De vogeltjes op hun rug zijn ossenpikkers. Die eten hun parasieten maar zodra de buffel een wondje heeft (of de giraf, neushoorn of wildebeest waar deze vogels ook op zitten) pikt de ossenpikker ‘m groter om vervolgens bloed uit de wond te kunnen drinken!
Naast de weg lag een soort dijkje waar deze neushoorn achter vandaan kwam. Zoals iedereen weet wordt er veel gestroopt in Afrika voor de hoornen van de neushoorn. Ze verwijderen veelal de hoorns van de neushoorn preventief. Wist je dat ze net als onze nagels gewoon weer aangroeien. Extra bijzonder dat wij dit exemplaar op deze manier troffen met de meest imposante hoorn die wij ooit tegen zijn gekomen.
De nog zeldzamere zwarte neushoorn hebben wij helaas nooit ontmoet. Ze zijn veel schuwer maar ook agressiever! Rangers komen ze liever ook niet tegen omdat ze vanuit de verte al een aanval in kunnen zetten! Witte neushoorns zijn veel vredelievender en kan je soms van heel dichtbij zien. (Maar onderschat ze nooit!) Omdat ze veel rustiger en benaderbaarder zijn maakt dit ze ook een veel makkelijkere prooi voor de stropers.
‘Fun’ fact. In Maputo aten we zeer regelmatig bij het Thaise restaurant bij ons om de hoek. Heerlijk eten, maar de eigenaar vond ik minder… Een héle norse man die oogde als een uitgerangeerde sumo worstelaar. Elke avond zat hij op zijn stoel achter de kassa personeel te commanderen. Later bleek dat deze man een hele grote ivoor handelaar was. Gelukkig hebben ze zijn illegale praktijken op kunnen rollen!
Deze grote gier is donkerbruin, behalve de bleke vleugeldekveren. De volwassene is bleker dan de juveniel, en de ondervleugeldekveren kunnen op een afstand bijna wit lijken. De spanwijdte kan wel meer dan 2,5m zijn! Ze behoren dan ook tot de grootste roofvogels in Afrika
Wat je niet zou verwachten is dat Kaapse gieren ook bedreigd zijn. Ze worden met name het slachtoffer van vergiftiging maar ook elektrocuties. Kaapse gieren zijn aaseters en eten dieren die door vergiftiging om het leven zijn gekomen (iets wat veelal gebeurt in Afrika om van ongewenste dieren af te komen of door gif die boeren gebruiken in hun gewassen). De elektrocuties komen doordat ze tegen elektriciteit draden vliegen.
Het nijlpaard hoort wellicht niet tot de welbekende ‘Big 5’ van Afrika maar wel bij de dodelijkste top 5 van Afrika! Overdag liggen ze lekker te pitten in het water maar het zijn echte grazers die, zodra de zon onder gaat, uit het water komen om te eten. En dan gebeuren wel eens ongelukken. Nijlpaarden maken best wat kilometers voor hun grassprietjes. Als je dan een nijlpaard in de weg loopt, dan kan je wel gaan rennen maar dat heeft geen zin, want een nijlpaard kan wel 50 km per uur halen. Zodra hij je heeft ingehaald en aan de grond heeft gewerkt gaat hij door tot je dood bent.
Ook in het water worden bijvoorbeeld vissers wel eens overvallen door contact met een nijlpaard. Je zou het niet verwachten met zijn gewicht maar ze kunnen zowel in het water als op het land geruisloos zijn.
Dat we dit exemplaar overdag dan ook tegenkwamen op het land was erg bijzonder. Kan er mee te maken hebben dat de zon op dat moment niet erg scheen want de huid van een nijlpaard is erg gevoelig voor de zon en daarom blijven ze overdag liever in het water.
Gegarandeerd dat je bij een bezoek aan het Kruger park een olifant te zien krijgt. Ze zijn er veel en je denkt dat je door hun grootte ze niet kan missen. Nou toch, ze kunnen echt verdwijnen achter een bosje. Van alle dieren uit het Krugerpark ben ik het meest bang voor de olifant. Vooral als een bull (man) in ‘musth’ is! Tijdens een walking safari hebben wij ooit een confrontatie gehad met een olifant die ons bijna ons leven kostte. Dankzij het waarschuwingsschot van de ranger blies de olifant op enkele meters voor onze neus zijn aanval af.
Als vrouwtjes die op hetzelfde moment vruchtbaar zijn allemaal de sterkste bul willen, zouden er problemen kunnen ontstaan. Dan zouden alle olifantjes die in een bepaalde tijd geboren zijn dezelfde vader hebben en dan halfbroer of halfzus van elkaar zijn. De natuur heeft dat probleem opgelost. De bullen raken om de beurt in musth. Als een bul in musth is, dan heeft hij tijdelijk meer mannelijke hormonen en is hij heel wild en heeft ie een zeer kort lontje, zelfs andere bullen gaan dan voor hem uit de weg. Er zijn zoveel hormonen op dat moment, dat de hormonen uit de zijkant van het hoofd druppelen. Daar herken je aan dat hij in musth is.
In het Kruger heb je veel zandpaden en kom je dan olifanten tegen moet je ALTIJD aan de kant! En dan niet de auto ff in de berm zetten maar echt uit de weg! Als de olifant onderweg is moet je niet in zijn weg staan, zéker niet als deze een jong heeft of in musth is. Als je op zo’n zandpaadje bent zie dan maar eens snel te draaien o.i.d. Je zal namelijk niet de eerste zijn waar de auto van in elkaar is gedrukt, omver is gegooid of meters aan de kant wordt gezet.
Anderzijds hebben we met een open safariauto ook wel eens midden in een kudde gestaan dat de olifanten even kwamen snuffelen aan de auto. Dan zijn ze rustig, ze lopen etend langs en is er niets aan de hand.
Wist je dat er olifanten zijn die zonder slachttanden worden geboren? Stroperij leid tot selectieve sterfte. De olifanten die geen slagtanden hebben, overleven. Door het uitdunnen door stropers van olifanten met slachttanden zijn er genetisch steeds meer zonder slachttanden en planten zich steeds meer voort. In het Krugerpark zie je ze gelukkig nog wel vaak met slachttanden maar in Mozambique waar de stroperij hoogtijdagen heeft gehad tijdens de burgeroorlog zie je vrijwel geen olifanten meer met slachttanden.
Zazu, zoals wij de vogel noemen, vind je overal verspreid in Afrika. Een mooi vogeltje die, zodra hij de insecten van de grond eet vrij onverstoorbaar zijn gang gaat en zich niet snel laat wegjagen door mensen. Heel kunstig pikt hij insecten van de grond met het puntje van zijn snavel en gooit ze in de lucht om ze dan op te vangen in zijn bek.
Net als in de film de Lion King is het wel een beetje een zenuwachtig vogeltje die erg bewegelijk is.
‘Zazu’ die een insect vangt!
De leeuw hoort uiteraard ook in het Afrikaanse rijtje thuis. Als je het Kruger Park bezoekt is de kans redelijk dat je er wel een paar tegenkomt. Ze zijn vrij lui en pakken graag eten af van andere roofdieren. Deze leeuw op de foto leefde samen met zijn 2 broers en hadden nog niet echt hun eigen territorium geclaimd. Ze zijn hier ongeveer 3 jaar oud en hebben dus nog steeds niet hun volwassen manen. De reden dat deze 3 leeuwen bekend zijn, is omdat één van de 3 broers een zeer zeldzame witte leeuw is! Op safari van Shindzela Safari Camp (aanrader!) wisten de rangers dat de drie broers ‘in de buurt’ (in een gebied van wellicht 20 km2) waren. Na een gewéldige en indrukwekkende speurtocht van 2 dagen, waarbij er werd gezocht op o.a. voetsporen en een beroep werd gedaan op hun imposante kennis, vonden we de 3 broers!! Wat een euforie! Hulde aan de Rangers Sam en Caswell voor hun kennis, ervaring en geweldige verhalen!
Van de vele foto’s die ik van leeuwen heb vind ik deze zo mooi omdat het laat zien dat het gewoon een grote kat is die kopjes geeft, gelukkig niet tegen mijn been maar veilig tegen de boom. Ik heb het niet gehoord maar ik kan mij voorstellen dat hij er ook lekker bij spint 😉
Terwijl de ene broer kopjes geeft aan een struik, liggen de andere 2 broers nog lekker te chillen. Hier zie je goed dat de ene dus een witte leeuw is.
Als je vaak het Kruger Park bezoekt ben je vet verwend en heb je de olifanten, buffels en leeuwen wel een keer gezien en hoop je pareltjes te ontmoeten. Behalve de giraf. Die blijft altijd mijn favoriet. Ze zijn zo mooi, gracieus, écht groot en er zijn zoveel bijzondere weetjes over deze dieren, teveel om hier te noemen. Soms zie je ze al vanuit de verte als ze boven de boomtoppen uitsteken. Het blijft altijd een prachtig gezicht waar je nooit genoeg van kan krijgen.
Deze foto wijkt een beetje af van de rest van de serie doordat er 2 op staan. Maar deze 2 mannetjes waren ook bijzonder. Giraffen vechten door hun nekken te slingeren en met hun hoorns tegen de ander te slaan. Dit gaat heel slungelig maar heel hard.
Om te drinken moeten ze hun lange nek helemaal omlaag brengen en weer snel omhoog kunnen bewegen. Als wij dit zouden doen zouden wij flauw vallen. De enorme bloeddruk voorkomt dat ze flauw vallen. Drinken is gevaarlijk voor de giraf want ze zijn dan kwetsbaar. Sowieso duurt het 1,3 seconden dat zijn hoofdsignalen doorkomen in bijv. zijn benen. 1,3 seconden die een verschil kunnen maken van leven en dood. Als een giraf valt tijdens een aanval van een roofdier is het vrijwel ten dode opgeschreven. Een giraf komt namelijk nooit meer snel in de benen.
Roofdieren zullen ook niet snel een volwassen giraf aanvallen. Een schop van een giraf kan namelijk dodelijk zijn voor bijv. een leeuw of hyena.
De mannetjes en vrouwtjes kan je uit elkaar houden door hun hoorns. De vrouwtjes hebben pluimpjes op hun hoorns in tegenstelling tot de mannetjes.
Sprinkhaan? Ja, een sprinkhaan… Dit bizarre beestje hadden we nog nooit gezien totdat na een regenbui de hele weg kilometers lang bezááid was met deze, wat achteraf bleek, sprinkhanen! We hebben vaker regenbuien gehad tijdens ritten door het Kruger Park maar nooit hebben we deze specifieke sprinkhanen weer gezien.
Waar je zebra’s ziet zie je wildebeesten. Hun zintuigen en eetwijze zijn op elkaar afgestemd om samen te leven. Ze eten van hetzelfde grasland maar de zebra eet graag de bovenste delen van het gras en als deze er af zijn eet het wildebeest graag het onderste deel. De zebra’s hebben een heel scherp zicht en wildebeesten kunnen niet goed zien, maar zien wel de verandering in het zwart-wit patroon van de zebra en weten dat zij dan in beweging moeten komen. Ze volgen en kopiëren dus het gedrag van de zebra’s. Wildebeesten hebben daarin tegen weer een goed gehoor en reuk. Ze kunnen van kilometers ver ruiken waar water is. Hier maken de zebra’s weer dankbaar gebruik van.
Er bestaat een prachtig Afrikaans verhaal over het ontstaan van het wildebeest:
Nadat de God alle dieren had gemaakt, had hij nog wat reserveonderdelen over. Overgebleven was de strepen van zebra, lichamen van hyena en hoofden van buffels. God besloot een grapje uit te halen, dus zette hij al deze delen in elkaar en creëerden hij iets speciaals… de Blauwe Wildebeest. 😉 Als je naar dit dier kijkt, zie je duidelijk de overeenkomsten met deze andere dieren – de strepen op zijn schoft, de helling van zijn rug en zijn grote buffelachtige hoorns.
Dit wildebeest vond het grapje niet leuk en besloot mij de rug toe te keren 😉
Deze hornbill is een loopvogel van gemiddeld 1 meter hoog die van insecten en kleine reptielen leeft. Ze lopen de hele dag door en vinden zo hun voedsel. Hornbills zijn monogaam en lopen altijd samen met hun partner. Ze leggen 2 eieren en de eerste die uitkomt overleeft het. De tweede laten ze verhongeren. Het jong wat opgroeit blijft ongeveer 2 jaar bij hun ouders. Deze helpen dan ook de nieuwe jongen mee voeden. De groep kan soms wel 10 exemplaren groot zijn en die zie je dan samen op een afstandje van elkaar lopen.
Er heeft zich wel eens voorgedaan dat ze het vrouwtje hadden gevangen en in een kooi gestopt. Het mannetje bleef trouw aan zijn vrouwtje en kwam haar telkens voeren met wat hij gevangen had.
Hornbills zie je ook heel vaak lopen met hun prooien zoals je ook op de foto ziet. Dit houden ze net zo lang in hun bek tot ze iets anders hebben gevonden of tot ze het voeren aan bijv. hun jong.
De ‘Big Five’! Elke toerist wil ze alle 5 van zijn lijstje strepen. De olifant, neushoorn, leeuw, buffel en tenslotte het luipaard. Van oorsprong is de big five een jagersterm. Het zijn namelijk de vijf gevaarlijkste dieren om te op te jagen in Afrika. Waar andere dieren proberen te vluchten als ze zijn aangeschoten, kiest de big five voor de aanval.
Het luipaard zit ook in de big five maar je moet écht geluk hebben wil je deze af kunnen strepen van je lijstje. In de tijd dat we in Afrika woonden, rustte er een vloek op mijn man Robin en had er in 3 jaar tijd nog nooit een gezien in het wild! Telkens als ik zonder hem het Kruger park bezocht zag ik er wél een… Het allerlaatste bezoek voor we terugkeerde naar Nederland was de vloek voorbij. We zagen een luipaard die voor onze neus de boom in klom die langs de kant van de weg stond. Robin zei: ‘Ik ben nu klaar om terug naar Nederland te gaan! Beter dan dit gaat het niet meer worden!’ We besloten het te vieren in Lower Sabie. Vlak bij Lower Sabie was het niet te geloven maar we zagen NOG een luipaard in de boom! Hoe bizar, ruim 3 jaar geen luipaard en dan ineens 2 op één dag.
In de keren dat wij later nog terug zijn geweest in Afrika was de vloek definitief voorbij en hebben we nog vaker luipaarden gespot. Dit luipaard op deze foto was een bijzondere ontmoeting. We waren weer mee op safari van Sindzela safari camp en de ranger hoorde op de radio dat er wilde honden waren gespot die achter 3 luipaarden aan zaten. Een moeder met 2 jongen. De wilde honden waren uit op de prooi die de moeder had gevangen. De rangers mogen van de paden af in het Timbervati reservaat en we reden dwars door de bosjes heen om ze te zoeken. De moeder zat in de boom met haar prooi en de wilde honden liepen in het rond zoekend met hun neus naar het diner van de luipaarden. Op de foto zie je één van de 2 jongen die gewoon in het hoge gras lag.
Waarom heten ze blauwapen? Nou, dat zie je als een volwassen mannetje wegloopt… Ze hebben namelijk blauwe ballen! Supermooie aapjes maar net als met bavianen is het oppassen geblazen met deze apen. Ze zijn superslim en op plekken waar eten is te vinden stelen ze zo het eten van je bord.
Wist je dat er blauwapen bestaan die alcoholist zijn!? Die hebben zo vaak restjes alcohol geproefd dat ze er alles voor doen om alcohol te bemachtigen!
Overdag is een kameleon moeilijk te spotten. Je ziet ze wel eens wanneer ze de asfaltweg oversteken in het Krugerpark. Ze komen namelijk op de grond om voedsel te zoeken. De kameleon kan wel een donkere kleur aannemen als hij boos is, maar de exemplaren die wij hebben gezien bleven gewoon hun groene basiskleur op het asfalt.
‘s Nachts kan je (als je een beetje geraind) bent ze in de struiken vinden. Je moet wel heel goed kijken maar je kan ze herkennen aan hun kleine oogjes die dan reflecteren.
